De brandende vragen waarop we in het 2019-seizoen antwoord krijgen

Een seizoen met veel gebeurtenissen achter de rug, het volgende alweer in aantocht. Hier en daar verandert er wat in de reglementen, maar de grootste veranderingen vinden plaats bij de teams zelf. Van coureurswissels tot overstap naar een andere motorleverancier, aankomend seizoen zullen we een hoop te weten komen. Een aantal van de belangrijkste vragen waarop we een antwoord gaan krijgen onder elkaar.

Hoe goed is Honda?

De vraag der vragen, maar eentje waarop de antwoorden behoorlijk verschillen. Drie jaar lang reed McLaren met krachtbronnen van Honda en in die drie jaar vielen de resultaten flink tegen. Zeker vergeleken met het Mercedes-tijdperk. Waar McLaren de Japanse motoren niet snel genoeg in kon wisselen, moest er eerst een ander team overtuigd worden om met Honda in zee te gaan: Toro Rosso melde zich en afgezien van een Honda achterin, werd ook Carlos Sainz nog aan Renault uitgeleend.

In 2018 eindigde Toro Rosso niet heel hoog in het klassement (de hoop van teambaas Franz Tost om vierde te worden bleek niets meer dan een onhaalbare droom), maar pakte het zo nu en dan wel goede punten. De slechte resultaten waren uiteraard voornamelijk de schuld van geïncasseerde gridstraffen, maar daardoor is het ook uitermate lastig om te stellen dat de Honda krachtig (en betrouwbaar) genoeg is. Dan helpt het ook niet dat er in de laatste race van het seizoen twee motoren in één weekend ploffen.

De Toro Rosso is absoluut geen Red Bull (in tegenstelling tot volgend seizoen, wanneer het satellietteam een groot deel van de RB15 geleverd krijgt), wat het nog lastiger maakt om de resultaten te vergelijken. De opmerking van Renault-topman Cyril Abiteboul dat ‘Renault toch nog altijd voor Toro Rosso eindigde’, snijdt dan ook geen hout. Blijft Red Bull in 2019 nog ongeveer op dezelfde plek hangen, levert het dik anderhalve seconde in of kruipt het juist dichterbij Mercedes en Ferrari? Met andere woorden: Lacht met volgend seizoen Red Bull uit vanwege het nemen van een dom besluit, of krijgt McLaren de wind van voren. Immers zette het Britse team Honda hardhandig aan de kant na een klachtenregen van Fernando Alonso. En waar rijdt de Spanjaard volgend seizoen? Inderdaad, niet bij McLaren in de Formule 1.

Komt McLaren voor de verandering wel in Australië met de echte MCL34?

Wel mooi poseren voor de nieuwe McLaren van 2018, maar wel melden dat het nog niet de echte wagen voor het nieuwe seizoen betreft. ‘Dit komt pas in Barcelona’, zo meende McLaren-teambaas Eric Boullier. De rest van de soap kennen we ondertussen.

Het voordeel van het hebben van een waardeloos seizoen, is dat het lastig nog erger kan in het jaar daarop. Carlos Sainz hoopte het al en ook Lando Norris zal zijn vingers gekruist houden en bidden dat ‘zijn’ team heeft geleerd van de gemaakte fouten. Immers werd Stoffel Vandoorne ook binnengehaald als de nieuwe held en na twee seizoenen weggebonjourd. Notabene nadat Zak Brown toegaf dat Stoffel ‘een slechte auto’ had gekregen in zijn tijd. Niet jouw schuld, maar toch het slachtoffer zijn.

Norris en Sainz staat hetzelfde te wachten, aangezien McLaren in het verleden alles en iedereen de schuld gaf behalve zichzelf. Tegenvallende resultaten met Honda? “Ons chassis is net zo goed als dat van Red Bull”. Krijg je vervolgens dezelfde motor als het Oostenrijkse team, presteer je alsnog bijzonder weinig. Voor McLaren wordt het tijd om eens verantwoordelijkheid te nemen en daadwerkelijk stappen te zetten in plaats van loze beloftes doen. Het geld is er, de kennis is er ook het talent is aanwezig. Nu is het aan McLaren om te laten zien dat ze daar ook gebruik van weten te maken.

Kan Leclerc met de druk van Ferrari omgaan?

“Ferrari zal Leclerc nooit aannemen voor 2019, die is nog veel te jong”. Het team uit Maranello had lak aan de uitspraken van veel kenners en fans en hengelde de jonge Monegask binnen. Kimi Raikkonen werd aan de kant geschoven (en niet eens geholpen aan een plekje bij Sauber, dat kwam volledig van de kant van Fred Vasseur) en Charles zal naast Sebastian Vettel komen te rijden. Maar is dat wel zo’n handige keuze?

Ferrari heeft dit seizoen de mogelijkheid gehad om hetzelfde te doen als Mercedes: Volledig voor één coureur gaan en de andere inzetten als menselijke buffer. Kijkend naar het duo Vettel-Raikkonen, hoef je niet lang na te denken wie het spreekwoordelijke offerschaap zou zijn geweest. Sterker nog, in het begin van het seizoen leek het er toch op dat Kimi dat ook was. Maar om de een of andere reden weigerde Ferrari dat vol te houden. De afloop is inmiddels bekend.

In 2019 verliest Ferrari die troef, aangezien Leclerc in zijn eerste seizoen op de volledige steun kan rekenen. De Italianen moeten wel, nu Leclerc in de Sauber heeft bewezen hoe goed hij is. Het nieuwe talent, de redder van Ferrari, kan lastig voor de bus worden gegooid om Vettel aan de titel te helpen: het zou een PR-nachtmerrie betekenen en de carrière van Leclerc om zeep helpen.

Andersom ligt het ook niet in de lijn der verwachtingen dat Sebastian Vettel zijn laatste seizoen als eerste coureur heeft gereden in 2018. Seb werd binnengehaald na het domineren bij Red Bull, maar staat sindsdien droog. Voor Ferrari zou het niet al te best zijn om Vettel zonder titel aan de kant te schuiven, maar mogelijk moet die impopulaire keuze wel gemaakt worden. Mercedes laat zien dat het uitermate effectief is en je er nog mee wegkomt ook…

Waar tuffen Williams en Sauber rond?

Mercedes-teambaas Toto Wolff mag dan wel beweren dat ook het slechtste team in 2019 een concurrent kan zijn, wij zien het niet zo snel gebeuren. Een nieuwe voorvleugel geeft weliswaar kansen voor minder presterende teams om een inhaalslag te maken, maar Williams rijdt momenteel wel heel ver achteraan. Aan de andere kant, Sauber heeft laten zien dat het tij zomaar kan keren als de juiste man (of vrouw) aan het roer staat.

Het Zwitserse team werd omgedoopt tot Alfa-Romeo Sauber en plukte daar dit seizoen direct de vruchten van. De nieuwe motor van Ferrari leverde puike prestaties en ook rookie Charles Leclerc imponeerde. Enkel Marcus Ericsson zorgde ervoor dat het succes nog een beetje beperkt bleef. Iets waar in 2019 verandering in zal komen met Raikkonen en Giovinazzi als rijdersduo.

Volgend seizoen zal blijken waar het verschil nog meer wordt gemaakt, als het niet enkel de motor en de coureurs zijn. Immers zal ook Williams de beschikking hebben over een sterke krachtbron en voor de verandering ook twee goede coureurs. Ervaring vanuit Kubica, de gretige rookie in de vorm van Russell. Gezien de achterstand van Williams zal het lastig worden dat in één seizoen goed te maken, maar wie weet. Sauber kan als perfect voorbeeld dienen voor de ooit zo goede Britse renstal.

Trekt Mercedes de dominante lijn door?

Het maken van een hybride V6 motor gaat Mercedes goed af. Vanaf de eerste minuut zijn de Duitsers dominant en afgezien van een enkele dreiging vanuit Ferrari, is er geen vuiltje aan de lucht. Maar bij gebrek aan een intern gevecht tussen de coureurs van Mercedes, is er toch de hoop op verandering. Ofwel een goede stap van een andere motorfabrikant, of een omslag bij Mercedes in houding.

Dit seizoen werd Valtteri Bottas al behoorlijk vroeg opgeofferd in het voordeel van teamgenoot Lewis Hamilton. En deels terecht. Want waarom het risico nemen ingehaald te worden door Ferrari, als je ook alles in kan zetten op één racer. Mercedes stelde zich dezelfde vraag en haalde de schouders op: Dit werkte prima.

Bottas had de nodige pech en zijn seizoen zou er heel anders uit hebben kunnen zien. Maar het is nog maar de vraag of Mercedes de rollen om had gedraaid. Dat Lewis opgeofferd zou worden in het voordeel van Valtteri. Als dat echt het geval is, dan kan de Fin nog zo hard zeggen dat hij in ‘2019 zal rijden alsof elke race zijn laatste is’, maar dat maakt dan niets meer uit. Hij is dan al niets meer dan een stoeltjesverwarming voor Esteban Ocon of George Russell.

Brengt de nieuwe voorvleugel het beoogde resultaat?

Simpeler, minder neerwaartse druk en daardoor minder turbulente lucht. Het is niet de eerste keer dat de Formule 1 een poging doet om inhalen in de sport te verbeteren, maar voorgaande keren bleef het gewenste resultaat uit. Ook nu weer klinken er al geluiden dat het geen moer zit heeft om de voorvleugels aan te passen, aangezien teams toch tussen de regels door weten te lezen. Dweilen met de kraan open, zolang teams honderden miljoenen over de toonbank smijten. Alles voor die paar tienden tijdswinst.

In 2018 werd er ook al een (tijdelijke) oplossing geïntroduceerd, namelijk het strooien met extra DRS-zones. Hier nog eentje, daar er eentje bij en die en die mogen wel wat langer. Had het zin? Bwoah, min of meer. Er werd meer ingehaald, maar of je het echt inhalen kan noemen? Knal de achtervleugel open, draai de motor iets minder zuinig, pak de slipstream en bid dat het genoeg is. Juan Pablo Montoya verwoorde het deze week mooi. “Nu krijg je die DRS als je binnen een seconde zit. Wij hadden vroeger dan nog gewoon een seconde om te overbruggen.”

Het beoogde resultaat van de nieuwe voorvleugel is dat wagens elkaar beter moeten kunnen volgen. Dan is een DRS niet meer nodig (of in ieder geval minder) en wordt inhalen weer een spel voor coureurs. Maar of het met alleen de vleugel gaat lukken dat te realiseren? Je hoeft alleen maar te kijken naar het gigantische verschil in prestaties tussen teams met een goed en een slecht aerodynamicapakket en je weet dat dat het een druppel op een gloeiende plaat is. Als het verschil tussen de top teams en het middenveld dik anderhalve seconde per rondje is, blijft dat een gat dat niet snel zal verdwijnen.